نمایشگاه «هیپ‌هاپ – زیستن یک رؤیا» در گالری ساعتچی لندن با عکس‌هایی از نیویورک و لس‌آنجلس، هیپ‌هاپ را به‌عنوان جنبشی فرهنگی و اجتماعی نشان می‌دهد که از طریق ژست، مد و اجرا، خیابان را به صحنه‌ای برای هویت‌سازی و مقاومت شهری تبدیل می‌کند.

«حق بر شهر، حق تغییر خودمان از طریق تغییر شهر است.» — دیوید هاروی

به گزارش گالری آنلاین، نمایشگاه هیپ‌هاپ – زیستن یک رؤیا هیپ‌هاپ را نه صرفاً یک سبک موسیقی، بلکه کنشی فضایی نشان می‌دهد؛ روشی که در آن بدن‌ها، لباس‌ها و اشیا خیابان را به صحنه و به ادعایی مدنی بدل می‌کنند. استیتمنت این نمایشگاه – که مسیر موسیقی، مد و بریک‌دنس را از نگاه سه راوی آمریکایی دنبال می‌کند – در نهایت بیانیه‌ای اجتماعی درباره‌ی دیده‌شدن و خودآفرینی است.

در عکس شریکان سواری از جمل شَبَز، یک خودروی ساده به سکوی نمایش، تبدیل می‌شود. یک نفر روی کاپوت نشسته و دیگری فرمان صحنه را از درِ باز خودرو در دست دارد. این همان «اجرای هویت» به تعبیر جودیت باتلر است؛ هویتی که از طریق تکرار ژست و حضور ساخته می‌شود. خودرو – نماد حرکت و جایگاه اجتماعی – به معماری موقتی بدل شده که میان مغازه‌ها و دست‌فروش‌ها قد علم کرده است. این تصویر حاصل گفت‌وگویی دوطرفه میان عکاس و سوژه‌هاست؛ آن‌ها نه منفعلانه دیده می‌شوند، بلکه فعالانه درباره‌ی چگونگی دیده‌شدن مذاکره می‌کنند.

در سوی دیگر، تصویر سیاه‌وسفیدی از یک بریک‌دانسر که روی آسفالت خام منجمد شده، شهر را به هم‌رقص تبدیل می‌کند. زاویه‌ی دوربین تا سطح زمین پایین آمده و کف کفش پیش‌زمینه را چون مُهری در برابر مخاطب می‌نشاند. نوارهای آدیداس، آسمان‌خراش‌های صنعتی و خیابان خالی، سه‌ضلعی‌ای می‌سازند از کالای جهانی، صنعت محلی و مهارت فردی. اینجا خیابان هم تمرین است و هم بایگانی؛ بدن با حفظ تعادل و خطر کردن، حق ماندن را ثبت می‌کند.